Stress in de kerk

Waar droom je van in de adventstijd? Dat de Koning komt natuurlijk.   Of hebben we het eigenlijk gewoon te druk? Extra kerkdiensten waar ook nog meer dan gemiddeld wat van verwacht wordt. Een preek die extra goed moet zijn en mensen in het hart raakt. Al het geregel er om heen om iedereen een plek te geven in de kerstdienst en het gewone werk dat ook doorgaat.   Ik kan me een adventsperiode herinneren die heel gezellig was maar waar ik weinig van heb meegemaakt. Mijn kinderen thuis uit school, van hun eigen geld een spel gekocht maar voor mij geen ruimte om er aan mee te doen. Want naast alle mooie vieringen die er gedaan moesten worden kwam er een begrafenis tussendoor. Ik kijk tevreden terug, nog steeds, want het was goed om te doen. Maar toen al drong het besef door dat het ook anders kan. Je werk anders inrichten. Meer ruimte om adem te halen. Meer ruimte om te bezinnen. Meer ruimte om je op de Koning te richten. En dan, vanuit het verlangen naar de Koning, in januari geïnspireerd en toegerust weer verder werken.   Daar werkt stress niet aan mee Bezinning helpt wel. Januari 2016 biedt een mooie gelegenheid. met de training “Leef! en werk”.   Het is moment van  uitwisseling met collega’s, tijd om je te bezinnen en op je werk te reflecteren en een training waarin je heldere handvatten krijgt om het anders te doen waar nodig. Van harte...

Zwarte Piet, gesprek in de kerk voor het echte werk.

Vorig jaar kwam een deel van de kamerfractie van de PVV, verkleed als Zwarte Piet, de plenaire vergadering bijwonen. Een krachtig statement dat onze cultuur bedreigd wordt. Ik heb er dit jaar niet veel van vernomen maar houd eerlijk gezegd ook niet in detail bij wat de PVV allemaal als bedreiging ziet.   Ook dit jaar komt de discussie natuurlijk weer op. Mensen protesteren bij het feest en roepen met hun reactie weer tegenreactie op. Je kan voorzien dat dit gesprek niet heel vruchtbaar gaat worden. De enige hoop die ik heb is dat het zich in de tijd vanzelf oplost. Die Piet zal wel vervagen op termijn.   Maar kunnen we er niet iets beters van maken? Zouden we in de kerk nou juist niet op een andere manier om kunnen gaan met een onderwerp dat zo pijnlijk voor tegenstellingen zorgt?   Als we nou gewoon eens onze Heer zouden volgen en onze naaste zouden zien als iemand die door Hem geliefd is. De ander zouden ontmoeten als iemand die recht heeft om gehoord te worden en die je dus als volgeling van Jezus gewoon wilt begrijpen. Wat zou het gesprek opknappen van de insteek om eerst te begrijpen en daarna pas begrepen te worden! Hoe goed zou het zijn voor mensen die nu beschadigd worden.   In de kerk zou dat toch moeten kunnen. Want het gaat ergens over. Het betreft mensen die beschadigd raken. Dat merk ik aan de emotie die altijd meespeelt.   Ik schrik van die emotie die ik proef. Hoezo de geladenheid van de impuls dat iedereen van “onze Zwarte Piet” moet afblijven?...

We moeten die klootzakken liefhebben

Ik voel grote woede als ik de aanslag in Parijs tot me laat doordringen. Ik ga geloven in bommen. Keihard optreden. De emotie gaat met me aan de haal.   Het is schokkend om te merken hoe makkelijk dat gaat. Overweldigd door een impuls en dan wil ik zomaar kwaad met kwaad vergelden.   Ik heb tijd nodig om terug te komen bij mijn diepe overtuiging. Het laat me wel zien hoe belangrijk het is om in contact te blijven met de diepste waarde in je leven. Zo gemakkelijk laat je dat los door drukte,  door emotie, door verwachtingen. Een terugkerend thema als je nadenkt over hoe je je leven inricht.   Verbonden zijn met de diepste waarde in je leven heeft dus niet alleen met tijdbeheer te maken,  realiseerde ik me opnieuw. Het helpt ook om in de actuele uitdagingen van het leven de juiste positie in te nemen.   Ik had dus tijd nodig om me twee dingen te realiseren: Ik kan niet met bommen werken, (geen idee ook hoe een Kalashnikov werkt). En ik heb een andere opdracht: die klootzakken liefhebben.   Ik luister opnieuw naar de woorden van Jezus. “Heb je vijanden lief en bidt voor wie je vervolgen”. want zegt Jezus: “de Vader in de hemel laat zijn zon opgaan over goede en slechte mensen, Hij laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen”.   Jezus zet me stil. Die klootzakken zijn mensen zoals ik. En als ik word als zij dan word ik net zo’n klootzak.   Ik moet niet eens willen weten hoe zo’n moordwapen werkt. Mijn opdracht is om mensen te zien....

In zwakheid kracht ontdekken  op de kinderboerderij.

  Mijn bescheiden bijdrage aan de buurt is dat ik soms inval op de kinderboerderij. Als een vrijwilliger ziek is kan ik in nood inspringen. Daar ben je ook dominee voor: voorbereid om van het ene moment op het andere te doen wat dringend en belangrijk is. Tijdkwadrant I van Covey. Ik wilde het even snel doen, maar mijn hulpjes bepaalden me bij andere lessen van Covey. ‘Eerst begrijpen en dan begrepen worden’ en ‘Denk vanuit synergie’.   Eerst die synergie. Hoewel het er op leek dat ik het alleen veel sneller kon. bleken de hulpjes toch ook veel voordeel op te leveren. Ze kenden de gang van zaken veel beter dan ik als invaller, dus ik hoefde over veel zaken niet eens na te denken. Uiteindelijk was het een ‘win / win’ situatie. Wat ik alleen veel sneller kon werd gecompenseerd door dat waar ik niet meer over hoefde na te denken. En het was veel gezelliger.   Het belangrijkste voor me was die andere regel: ‘Eerst begrijpen, dan begrepen worden’. Een van mijn hulpjes was een jongen met een lichamelijke beperking. Een moeizame motoriek en zeer moeizame spraak. Ik had even tijd nodig om hem  letterlijk te begrijpen. Maar wat was het een geweldige ontdekking.   Ik zag hem met moeite, maar vooral met veel passie, een broodpap klaarmaken voor de eenden. Langzamer dan ik zou doen, maar veel meer gedreven. Als ik even een te korte bocht maakte (het besluit om het snel te doen ben je niet zomaar kwijt) legde hij een hand op mijn arm en vertelde overtuigd hoe het altijd hoorde op dinsdagmiddag....

Mijn zoon is homo en zoekt zijn weg met God

Ik hoorde pas een bizar gesprek op de radio. Iemand had ontdekt HIV positief te zijn. Hij was verward door deze ontdekking. Want hij had bijna geen seks gehad. In de afgelopen maanden enkele keren met verschillende partners. Door omstandigheden veel minder dan gebruikelijk. En dan ook nog steeds voorzichtig geweest. Zijn vraag: hoe kan je dan besmet raken? Hij was op onderzoek uit gegaan en had het ontdekt. Het was iemand die zelf net besmet was en het nog niet wist. Dat is kennelijk een uiterst kritische fase waarin je wel heel erg voorzichtig moet zijn.   Ik ken de verhalen maar vond het toch weer schokkend. Ik kan maar niet geloven dat dit leven gelukkig maakt. Wat voor zoektocht is dit, wat voor verlangen? Wat voor liefdesleven als het kennelijk zo gevaarlijk is zelfs als je heel voorzichtig bent. Ik gun mensen graag wat anders.   Even haal ik opgelucht adem als ik aan mijn zoon denk. Hij leeft in een andere wereld. Homo, jawel, maar betrokken lid van de christelijke gemeente. Zoekend naar God in zijn leven. Dat is een veiliger bedding dan voor veel andere homo’s.   Maar is het eigenlijk wel zo veilig? Kijk nou eens eerlijk om je heen. Zie hen worstelen. Zie hen wegduiken. Hoor de gesprekken of ze er eigenlijk wel bij horen. Wat doet dat met hen, zo onderwerp van gesprek te zijn? Hoe veilig ben je dan in de gemeenschap van de kerk?   Zou het buiten misschien toch veiliger zijn? Want geen onderwerp van gesprek maar aanvaard worden zoals je bent.   Ik moet er niet aan denken....