Afgelopen zondag was ik in Julianadorp.
Ik mocht onze kerken vertegenwoordigen bij het afscheid van Jan Kiers.
Hij legt zijn functie als geestelijk verzorger neer
en gaat verder met zijn werk als supervisor.
Een mijlpaal, waarbij ik zijn stola en toga in ontvangst zou nemen
om daarmee de overgang naar een andere levensfase te markeren.
Het was een prachtig afscheid.
Nooit eerder was ik zo onder de indruk van een kerkdienst.
Zoveel mensen met een beperking
zoveel ruimte en vrijheid
zoveel liefde en spontaniteit.
Wat was het goed om mee te maken
hoe verstandelijk beperkte broers en zussen
het geloof beleven en ontvangen.
Hun warmte en enthousiasme deed me Gods nabijheid ervaren.
En wat was het goed om te zien hoe zorgvuldig Jan en zijn collega de dienst leidden.
Er was veel vrijheid, die oppervlakkig gezien soms chaos leek.
Maar ik zag en proefde tegelijk het belang van goede orde en vertrouwdheid.
Duidelijke symbolen, heldere vormen en de kracht van professionele doordenking.
Daarbij de ontspannen aandacht van de pastores
voor alles wat de kerkgangers nodig hadden.
Mijn buurvrouw in de dienst is geloof ik wel zeven keer naar Jan toegerend
om hem een knuffel te geven.
Op die manier liet ze zien hoe iedereen hem gaat missen.
Toen ik hem toe mocht spreken
heb ik me vrijmoedig afgevraagd
of hij wel zeker weet dat hij wil stoppen.
Als je zo duidelijk een mooie taak hebt in de kerk van de Heer
en je doet het zo goed,
wat zou je dan anders willen?
Ik wist wel beter natuurlijk.
Ik had meegeleefd naar dit moment.
En als je tot je recht en tot je doel bent gekomen
kan het heel gezond zijn een nieuwe stap te zetten.
Samen met een heleboel! andere kerkgangers
heb ik dan ook van harte meegedaan met de handoplegging en de zegen.
Hij mag met de zegen van de Heer naar een volgende roeping.
De stola heb ik netjes opgehangen
die is voor de opvolger.
De toga kreeg ik niet uit.