Langzaam is beter!
Het handige van het werk van een gemeentepredikant is dat je altijd deadlines hebt.
De wekelijkste preek is bij voorkeur af als je de kerk op zondag binnenloopt.
Tegenwoordig moet je met de liturgie in ieder geval zo vroeg klaar zijn dat alle moderne media ook goed gebruikt kunnen worden; filmpjes getest, dansjes geoefend, en de schriftltezers op tijd gewaarschuwd.
En de PowerPoint bij de preek moet natuurlijk op tijd aangeleverd,
want zonder PowerPoint valt de gemeente in slaap.
En dat is dan nog mee één deel van het je takenpakket.
Kortom, we blijven vrolijk bezig.
Maar doe je ook de goede dingen?
En pik je door al die deadlines eigenlijk wel de belangrijke signalen op:
hints over de voorspelbaarheid van je preken,
opmerkingen over andere dominees die heel trouw zijn in het bezoeken van ouderen,
kerkenraden die het evaluatiegesprek maar blijven uitstellen.
In de praktijk van het predikantenleven kan er van alles misgaan
en vaak ontdek je dat als het te laat is:
de kerk loopt leeg en de PowerPoint faciliteert een powernap,
mensen hebben eigenlijk geen behoefte meer aan jouw pastoraal bezoek,
en het evaluatiegesprek blijkt opeens een functioneringsgesprek
en begint op een afrekening te lijken.
Verrast kijk je dan om je heen en beseft: er is opeens iets veranderd.
Maar misschien had je je er wel op kunnen voorbereiden.
Bijvoorbeeld door ook een andere focus te hebben dan alleen de korte termijn.
Deadlines aan de kant dus.
Dat kun je op verschillende manieren doen.
Je kunt even afstand nemen van de hectiek door een cursus te doen in het kader van de Permanente Educatie. Er is behoorlijk veel te doen op dat gebied dat je helpt om even met afstand naar je werk te kijken. Mijn eigen training Leef! & Werk, is daarvoor overigens zeer geschikt.
Een andere manier om even afstand te nemen is om een traject van coaching in te gaan; van harte aanbevolen! Bij toerusting 2.0 is een lijst te vinden van coaches die bekend zijn met de kerkelijke geur van het werk.
De beste manier is om een supervisietraject in te gaan.
Ik heb zelf in de laatste maanden de supervisie opnieuw ontdekt.
In de afgelopen jaren had ik me innerlijk meer gericht op coaching,
dat heeft een beperktere focus en bedoelt op een snellere manier resultaat te bereiken.
Het blijft een prima middel,
maar ik zie meer en meer het gevaar van de snelheid en de doelgerichtheid.
Het past in een hip bestaan van druktemakers.
Supervisie is langzamer.
Bij supervisie wordt je uitgedaagd om over een langere periode na te denken over wie je bent en wat maakt dat je werkt zoals je werkt. Tenminste 10 sessies, meestal met een interval van 2 weken. Dan ben je dus een half kerkelijk seizoen met zo’n traject bezig.
Dat schiet niet op.
En dat is nou precies de waarde ervan.
Want jezelf leren kennen heeft gewoon meer tijd en begeleiding nodig dan je in een korter lopend traject kan realiseren.
Het leuke is dat je ook nog met deadlines te maken hebt, want als je de reflectie en de casus niet op tijd inlevert houdt de supervisor het snel voor gezien.
