Was het leuk om in de afgelopen weken weer hard te werken?
Het waren immers weer drukke tijden.
Sommige predikanten hebben in twee weken zeven kerkdiensten geleid.
Maar ook als je het als dominee wat rustiger aandoet
was het stevig doorwerken.
Was het leuk?
Of is die vraag ongepast?
Ik geniet er altijd van.
Een heerlijke tijd om zinvol bezig te zijn.
Dat is maar goed ook
want als je het niet met plezier doet
heb je natuurlijk wel een probleem.
Het werk moet wel gedaan worden.
Of kan het ook zonder plezier?
Is roeping genoeg?
Ik snap de gedachte dat je door roeping zoveel innerlijke motivatie hebt
dat je altijd door kan werken.
Ook als het niet leuk is.
Ik snap het niet alleen
ik kan me er voor een groot deel ook in vinden.
Het leven is niet alleen maar lollig
en je zal soms ook de tanden op elkaar moeten zetten.
Gewoon doorgaan omdat het in je agenda staat.
Of je uitspreken omdat je niet zwijgen mag.
Of rust tekort komen omdat je binnen een bepaalde termijn een klus moet klaren.
Het hoort bij verantwoordelijk leven.
En het besef geroepen te zijn mag die verantwoordelijkheid kleuren.
Het zorgt er voor dat je meer kan doen dan het gewone.
Prachtig om daaruit te werken.
Toch is er ook een andere kant.
Roeping mag ook plezier opleveren.
Dat lijkt me inherent aan de bijbelse notie dat we met onze gaven moeten werken.
Als je iets doet waarvoor je geschikt bent,
beleef je daar plezier aan.
Dat is juist wat je in het bijzonder geschikt maakt.
Dus geloof ik dat het belangrijk is om de vraag te stellen of het leuk is.
Niet om te zeuren.
Wel om eerlijk te zijn over je leven en je werk.
Als het te vaak zwaar is
en je er geen plezier aan beleeft
is het tijd voor bezinning.
Bezinning op hoe je werkt.
Maar ook bezinning op de vraag of je wel geroepen bent.
Want te lang werken zonder plezier
leidt onherroepelijk tot problemen
meestal met burn-out als gevolg.
Dus stel jezelf vrijmoedig de vraag of je werk leuk is.
En neem actie als het niet zo is.
Ken je roeping.
