Ik hoorde pas een bizar gesprek op de radio.
Iemand had ontdekt HIV positief te zijn.
Hij was verward door deze ontdekking.
Want hij had bijna geen seks gehad.
In de afgelopen maanden enkele keren
met verschillende partners.
Door omstandigheden veel minder dan gebruikelijk.
En dan ook nog steeds voorzichtig geweest.
Zijn vraag: hoe kan je dan besmet raken?
Hij was op onderzoek uit gegaan en had het ontdekt.
Het was iemand die zelf net besmet was en het nog niet wist.
Dat is kennelijk een uiterst kritische fase
waarin je wel heel erg voorzichtig moet zijn.
Ik ken de verhalen maar vond het toch weer schokkend.
Ik kan maar niet geloven dat dit leven gelukkig maakt.
Wat voor zoektocht is dit,
wat voor verlangen?
Wat voor liefdesleven als het kennelijk zo gevaarlijk is
zelfs als je heel voorzichtig bent.
Ik gun mensen graag wat anders.
Even haal ik opgelucht adem als ik aan mijn zoon denk.
Hij leeft in een andere wereld.
Homo, jawel,
maar betrokken lid van de christelijke gemeente.
Zoekend naar God in zijn leven.
Dat is een veiliger bedding dan voor veel andere homo’s.
Maar is het eigenlijk wel zo veilig?
Kijk nou eens eerlijk om je heen.
Zie hen worstelen.
Zie hen wegduiken.
Hoor de gesprekken of ze er eigenlijk wel bij horen.
Wat doet dat met hen,
zo onderwerp van gesprek te zijn?
Hoe veilig ben je dan in de gemeenschap van de kerk?
Zou het buiten misschien toch veiliger zijn?
Want geen onderwerp van gesprek
maar aanvaard worden zoals je bent.
Ik moet er niet aan denken.
Of toch wel?
